Op naar Turkmenistan

Op vrijdag 31 mei hebben we gezien de lange dag daarvoor lekker uitgeslapen. Zelfs het ontbijt hebben we gelaten voor wat het was en we zijn wat op verkenning gegaan door Mashad. Het is een grote stad met druk verkeer en heel veel pelgrims, en alle vrouwen natuurlijk helemaal in het zwart. Op de bazaar hebben we staan kijken hoe het vers gebakken brood werd verkocht en nog wat geld gewisseld tegen een betere koers dan in het hotel. Voor ons laatste avondmaal, in Iran dan, gingen we naar een traditioneel restaurant. Dat was nog best lastig te vinden want je moest eerst aan de zijkant van de straat een kelder in voor je doorkreeg dat er een restaurant zit. Het restaurant was gezellig ingericht en het eten was goed dus we vermaakten ons best.

De dag erna begonnen we vroeg aan onze reis naar de grens, maar nog niet vroeg genoeg. Een paar km voor de grens werden we al voor de eerste keer aangehouden en werden er bij wijze van steekproef alvast een paar koffers opengemaakt. Aan de grens zelf moesten alle koffers open om doorzocht te worden door de Iraanse douane. Geen idee waar ze naar zochten, waarschijnlijk waren ze gewoon nieuwsgierig wat we in onze koffers hadden. Ter compensatie kregen we wel allemaal een chocolaatje nadat de koffers waren goedgekeurd. Tenslotte moesten we om Iran te kunnen verlaten op een afstand van zo'n 20 meter nog bij drie verschillende loketten onze paspoorten laten zien. Daarna mochten we door het niemandsland op weg naar de Turkmeense douane. Helaas bleek dat we net verschenen op het moment datvze daar hun lunchpauze hielden en moesten we bijna een uur wachten voordat we aan de formaliteiten konden beginnen. Die formaliteiten duurden op zich al behoorlijk lang en vervolgens moesten de koffers eerst door de scanner waarna sommige koffers ook nog eens helemaal uitgepakt moesten worden. Later hoorden we   waarom ze zo streng waren. Een week daarvoor had iemand namelijk een pistool in zijn bagage gehad en dat had de douane niet ontdekt zodat ze flink op het matje geroepen waren. Alles bij elkaar duurde het ruim drie uur voordat we de grens over waren. En... geen hoofddoek meer, hoera! Na nog een uur of twee rijden kwamen we aan in Ashgabad waar we eindelijk weer eens een biertje konden drinken!