Met moeite naar Mashad

Toen we op 30 mei opstonden verwachtten we nog dat we in de loop van de middag Mashad zouden bereiken. Dat werd echter een stukje later en wel hierom. Eerder hebben we al geschreven dat onze chauffeur regelmatig bij de politie langs moest. Op weg naar Mashad kwam daar nog bij dat onze bestemming de heiligste stad van Iran is en ligt in een provincie die grenst aan Turkmenistan. Daarom moesten we alleen 's morgens al drie keer gecontroleerd worden. Bij de derde controle moest de chauffeur ook al onze paspoorten meenemen. Die werden door de politie bijna helemaal overgeschreven, in ieder geval duurde het drie kwartier voordat we ze terug hadden. Ook tijdens het middagdeel van onze reis kregen we drie keer controle. Bij de zesde controle kwamen er eerst twee militairen in donkerblauw uniform de bus in om on te inspecteren waarna hun werk nog eens dunnetjes overgedaan werd door een militair in groen camouflage uniform met pistool en geweer die ons allemaal in de bus kwam inspecteren. Zo keek hij bijvoorbeeld heel kritisch naar Cynthia haar blote enkels. Kennelijk vond hij ze erg mooi want hij zei er niets over. Bij aankomst in Mashad liepen we nog meer vertraging op, met onze bus mochten we namelijk het centrum niet in. We moesten bij de busterminal overstappen, met onze bagage, op een stadsbus. Om 21.00 uur, bij het afscheidsetentje van onze chauffeur kregen we het idee om het mausoleum van Imam Reza deze avond al te bezoeken. We besloten om 23.00 uur te vertrekken nadat we voor Cynthia een chador hadden geleend bij de receptie van het hotel. Aangekomen bij de ingang bleek dat, hoewel sommigen ook na fouilleren gewoon door mochten we allemaal weer teruggehaald werden omdat de laatsten niet naar binnen mochten. Na veel discussie werden we door twee Iraanse jongens meegenomen naar een zij ingang om het nog eens te proberen. Voor wat betreft de mannen lukte dit, al moest Ruud zijn camera nu inleveren die de eerste keer wel naar binnen mocht. Om ook de vrouwen binnen te krijgen werd een derde jongen opgetrommeld die over betere connecties beschikte. De mannen mochten de schrijn van Imam Reza bezoeken, de vrouwen moesten op een kleedje voor de ingang wachten. Daarna mochten we wel met z'n allen door het complex rondwandelen en konden we de vele mooie poorten en koepels bewonderen. Best vreemd dat we niet mochten fotograferen terwijl de Iraniërs om ons heen dit allemaal wel deden. Uiteindelijk lagen we om 01.30 uur in bed. Het was een hele belevenis en zeker een prachtig complex.