Naar het slechtste hotel van Iran

We zijn een tijdje uit de lucht geweest maar nu zijn we er weer even.

Op 29 mei bezochten we aan het begin van onze rit een in 1934 herbouwde vuurtempel en de torens van de stilte. Deze torens liggen op twee forse heuvels en dienden voor Zoroastrische begrafenissen. Bij dat soort begrafenissen werden de lijken boven op de heuvel neergelegd om opgegeten te worden door de gieren, zoals in Tibet nog steeds gebeurt. Vervolgens reden we door naar Meybod, een oude Perzische hoofdstad, waar we tussen de oude gebouwen een picknick lunch hielden. De rit ging over lange rechte wegen doortastends veranderende landschappen. We kwamen langs steppen, zand- en zoutvlakten en soms leek het wel een maanlandschap. We reden dan ook door de Dasht-e-Cavir, de noordelijke woestijn van Iran. En hier moesten we ook voor het eerst met de bus door een heuse zandstorm. We waren niet de eerste, ook de Amerikanen kwamen hier in een zandstorm toen ze de ambassade in Teheran probeerden te evacueren. De neergestorte helikopters zijn nog steeds te bewonderen. Uiteindelijk kwamen we aan in Tabas, het was al laat en donker en aangezien het hotel niet veel voorstelde besloten we eerst maar wat te gaan eten. We aten buiten op straat en lieten na de maaltijd koffie bezorgen vanuit het restaurantje ernaast. Toen was het eindelijk tijd om naar het hotel te gaan. In een van de reisgidsen werd over dit hotel gezegd dat het het slechtste hotel in Iran zou zijn. We hadden dus geen hoge verwachtingen, en werden naar een paar bungalowtjes achter het hoofdgebouw gebracht. Om te beginnen was er geen wifi, maar dat viel te verwachten. Er bleken echter ook geen lakens en handdoeken aanwezig maar daarvoor in de plaats hadden we wel een heel luidruchtige airco en huisdieren. Sommigen hadden het geluk kakkerlakken op de kamer te hebben maar wij moesten het doen met mieren. Het was dus niet heel goed maar volgens ons moeten er in Iran toch nog wel slechtere hotels te vinden zijn.