Pas op: slecht wegdek!

Vandaag, 17 juli, wisten we in ieder geval van te voren dat de weg niet best zou zijn. We hadden weloverwogen gekozen voor de kortste route van Sertar naar Garze, 160 km lang. Anders hadden we een flink stuk van de weg van gisteren nog eens moeten rijden, en hoe die erbij lag wisten we inmiddels, terwijl we dan in ieder geval in totaal 280 km hadden moeten afleggen. Binnen een half uur zaten we op een bergpas van 4.400 meter en later op de dag gingen we zelfs een pas van 4.520 meter over. Ruud reed een flink stuk en glibberde en hobbelde de auto ook deze 2e pas over. Toch moet je dan bewondering hebben voor al die Tibetanen die met hun hele gezin op 1 motor ook in de regen dezelfde wegen trotseren. Onderweg kwamen we zelfs zo'n gezin tegen waarvan de vrouw haar mooie hoed op wilde houden maar hem uit voorzorg wel helemaal had ingepakt in doorzichtig plastic. Ondanks de lage snelheid die je op dit soort wegen kunt bereiken waren we, vanwege de keuze voor een korte route, toch al in het begin van de middag in Garze. Weer een prima hotel gevonden en na de lunch gingen we even rondlopen door het centrum. Op de markt kochten we fruit voor onderweg en we bezochten een parkje dat bereikbaar was via een, op Tibetaanse wijze met gebedsvlaggen versierde, hangbrug over de brede rivier. Na het avondeten, in een restaurant dat we deelden met een Chinees reisgezelschap, zodat we net nog 3 stoelen konden veroveren, brachten we nog een paar gezellige uren door met het spelen van poolbiljard in een tentje dat vlak bij ons hotel zat. Jiang, die eerst had verkondigd het niet te kunnen, was de winnaar. Hij had ons dus gewoon zand in de ogen gestrooid! Dat kwam die nacht trouwens best van pas, we sliepen prima.

Op donderdag 18 juli moesten we naar Litang. Niet dat die plaats nou zo interessant is maar hij ligt op route die we volgen en zou, op 260 km van Garze, goed haalbaar moeten zijn op 1 dag, zeker omdat iedereen die we er naar vroegen aangaf dat de weg goed zou zijn. Misschien moeten we de volgende keer eerst maar eens informeren wat ze dan onder "goed" verstaan ... Binnen de kortste keren zaten we namelijk op een "weg" zonder asfalt maar met veel gaten en, vanwege alle regen, ook veel modder. Nu is dat normaal al niet zo prettig maar als die weg op zijn best een meter of 4 breed is, je ook nog tegenliggers hebt en uit moet wijken voor omlaag gevallen rotsblokken, en je links van je de berghelling en rechts van je een tientallen meters diep ravijn met een woest stromende en kolkende rivier hebt, dan is het duidelijk dat je niet heel comfortabel zit. Oh ja, een vangrail of enige andere vorm van wegafscheiding was er natuurlijk niet! Omdat we verder om de zoveel km moesten stoppen vanwege allerhande werkzaamheden, zoals het van de weg afscheppen van 's nachts gevallen rotsblokken, schoot het allemaal niet op.