Je hebt zo van die dagen

We hadden het eigenlijk al vroeg kunnen weten. Je hebt van die dagen dat niet alles gaat zoals gepland. Ons vertrek was al een uur uitgesteld omdat het ontbijt niet vroeger beschikbaar was en toen we bij de bus kwamen bleek dat het nog wel even zou duren voordat we zouden vertrekken. De chauffeur was er achter gekomen dat de bus niet wilde starten en de v-snaar bleek vervangen te moeten worden. Dat deed hij helemaal zelf, met een klein beetje hulp van een paar techneuten onder ons. En hoewel onze chauffeur een soort uniform met wit overhemd draagt slaagde hij erin om alleen zijn handen vies te maken maar wit bleef wit. Eenmaal onderweg bleek het erg moeilijk om Tabriz uit te komen. De 6-baans snelweg stond helemaal vast. We verlieten de snelweg bij de eerste officiële mogelijkheid, sommige andere auto's reden gewoon door de berm, en gingen dwars door de stad om voor de file te komen. Toen we de stad eenmaal uit waren reed de chauffeur een afslag voorbij maar dat los je hier heel eenvoudig op door op de snelweg gewoon weer achteruit te rijden. 

Aangekomen in Kandovar liepen we in de gure wind de steile trappen omhoog om de rotswoningen te bewonderen. Daarvoor moesten we wel de geitenkeutels e.d. ontwijken. Na Kandovar moesten we nog twee uur rijden voor we konden lunchen. Die lunch op zich was verder niet heel bijzonder maar wel vermeldenswaard is dat je om het toilet te kunnen bezoeken eerst gebukt de lage bovenverdieping moest oversteken om je daarna nog wat kleiner te maken en het toilet te kunnen binnengaan. In deze plaats zouden we verder een moskee en een museum bezoeken. Het museum bleek echter gesloten en in de moskee was een begrafenis aan de gang. Daar waren we dus ook niet erg welkom. Door de vele vertraging in de ochtend, regen 's middags en tal van pitstops was het alweer donker toen we aankwamen in Takab. Gelukkig was onze hotelkamer best redelijk en stond de verwarming aan. Daar hadden we wel behoefte aan na deze koude, natte, lange dag.