Over de grens

Het ontbijt op 15 mei in Dogubeyazit was een interessante gebeurtenis. Terwijl wij nog zaten te wachten op de thee brak elders in de stad brand uit. Omdat wij op de hoogste verdieping zaten hadden wij een prima uitzicht op de grote zwarte rookwolken en de vlammen die uit het dak sloegen. De brand was toch vrij snel geblust. Zouden ze hier ook een brandverzekering kennen? We vertrokken vroeg en hadden daarom nog een goed uitzicht op de Ararat. Een uurtje later en hij zou in de wolken hebben gezeten. De grens was niet ver en gelukkig was het er niet druk. Vlak voor de grens moest iedereen zijn kleding aanpassen aan Iran. Dat was dus lange mouwen en lange broek voor de mannen en alles bedekkende kleding voor de vrouwen, inclusief hoofddoek. Na de Turkse controle moesten we via kooien naar de Iraanse controle. Daar werden we echter ontvangen door een heel vriendelijke Iraanse dame die eerst onze paspoorten in ontvangst nam en daarna gezellig een gesprek met ons begon. Via haar werden ook een paar geldwisselaars ingeschakeld en kregen we heel wat meer Rials voor onze Euro's dan de officiële koers. Alles bij elkaar nam de grensovergang toch zo'n 1,5 uur in beslag. Kun je nagaan hoe lang het geduurd zou hebben als het druk was geweest. Met een aftandse oude bus die we ter plekke moesten regelen reden we  het douaneterrein af waar een grote oranje touringcar op ons stond te wachten. Welkom in Iran! Aangezien het in Iran 1,5 uur later is dan in Turkije was het best laat voor we aankwamen in Tabriz. De bazaar die we gezien moesten hebben was al dicht,  we hebben ons daarom maar beperkt tot het verkennen van de omgeving.