Op naar Koerdistan

Vannacht werden we niet gewekt vanaf de minaret maar door een heftig noodweer. Bij ons vertrek naar Haran was het nog steeds niet droog. Haran is een stad die 5000 jaar geleden al bestond, hier hebben ze de kleitabletten met het Gilgamesj epos gevonden.  Iets recenter, een jaar of 200 geleden, zijn ze hier gaan wonen in huizen van leem in de vorm van bijenkorven. Die moesten we natuurlijk bewonderen ook al moesten we daarvoor door de modder klunen. Haran ligt 18 km van de Syrische grens maar daar hebben we gelukkig niks van gemerkt. We vertrokken in Noordelijke richting en kwamen rond 14.00 uur aan in Diyarbakir. Deze stad is eigenlijk meer Koerdisch dan Turks. Voor het politiebureau staan hier meer pantserwagens dan gewone politieauto's, maar dat heeft hier dan dus niets meer met Syrië te maken. Ons hotel is in het oude deel van de stad, binnen de 5,5 km lange stadsmuur die we uiteraard beklommen hebben. Bovenop de muur troffen we een terras aan waar we een kopje hebben gedronken. Er kwam een Koerdische jongen bij ons zitten die Engels studeert en binnen de kortste keren hadden we het over Galatasaray en Wesley Sneijder, dat is immers ook een Nederlander. Het meest interessante gebouw van de stad vinden wij de oude Han (herberg). Het is een mooi gebouw met galerijen rond een open binnenplaats waar je overal thee kunt drinken en uitkijkt over de winkelende mensen. In de bazaar vonden we na lang zoeken een gewaad met lange mouwen en roze stiksels waar Cynthia veilig Iran mee in kan. Toen ze daar ook nog een roze hoofddoek bij vroeg kreeg ze die van de verkoper cadeau. De Koerden gaan kennelijk vroeger naar bed dan de Turken. Hoewel de meeste restaurants rond 19.00 uur al dichtgaan vonden we gelukkig nog een heel leuk en sfeervol restaurant in de kelder van de Han. Voor heel weinig geld weer lekker gegeten. Morgen weer een lange reisdag. Dan gaan we naar Van waar het maar 14 graden is.